Liczba ludności: 734
Powierzchnia: 316 ha
Sołtys: Kozicki Jacek
Rada Sołecka: Jarecki Wojciech, Kania Piotr, Kobak Lucyna, Polak Bartłomiej, Sanocki Łukasz
Historia: W najstarszych źródłach figurowała jako Czelustnina (1400 r.), Czelustnicza (1424), Celesthnicza (1447), Czelusthnica. Przypuszczalnie nazwa miejscowości jest pochodzenia topograficznego, związana z wyrazem: czeluść, czeluście, oznaczającym dawniej przepaść. Natomiast według W. Lubasia nazwa wywodzi się od imienia Czelustka.
Miejscowość położona jest przy drodze z Jasła do Krosna, przepływa przez nią strumień, wokół rozciągają się liczne pastwiska.
Dokument z 1456 roku mówi nam o tym, że Czeluśnica prawdopodobnie od XIV wieku stanowiła własność klasztoru benedyktynów z Tyńca i lokowana była na prawie niemieckim. W dokumencie tym Kazimierz Jagiellończyk potwierdził wszystkie przywileje nadane klasztorowi w Tyńcu przez poprzedników i stwierdza, że Czeluśnica należy do tego klasztoru. We wcześniejszych dokumentach Czeluśnica również się pojawia, ale w połączeniu z Gąsówką. Wynika z tego, że prawdopodobnie obie wsie miały jednego właściciela.
Rodzina chłopska - Kołkowie należała w Czeluśnicy do najwybitniejszych; została nobilitowana, a ich potomkowie żyją do dzisiaj w okolicach Jasła. W 1453 roku Piotr Kołek, szlachcic, podzielił sołectwa między siebie a syna Stanisława. Natomiast w 1531 roku jako sołtys dziedziczny Czeluśnicy występował Jan Kołek, również szlachcic.
Od 1581 roku Czeluśnica należała pod zarząd zakonu z Tyńca, a następnie skarb państwa Austrii sprzedał dobra Czeluśnicy, Gąsówki, Warzyc i Bierówki Aleksandrowi Gorajskiemu herbu Korczak. Po Aleksandrze dobra dziedziczył najmłodszy syn, Władysław Gorajski. Kolejnym spadkobiercą był syn Władysława, Kazimierz, który majątek swój sprzedał w 1895 roku. W okresie tym powstała w Czeluśnicy spółka mleczarska, mieszkanki wypiekały wspaniałe obwarzanki, sprzedawały je na targach i jarmarkach. We wsi mieszkało 2 kowali, kołodziej i cieśla.
W 1894 roku istniała szkoła etatowa i kasa wiejska licząca 3 625 koron 23 halerze. W okresie międzywojennym Czeluśnica była jedną z najbogatszych wsi.
W 1929 r. wybudowany został w Czeluśnicy przez Józefa Mytkowicza młyn gospodarczy. Początkowo młyn napędzany był za pomocą silnika spalinowego na ropę. Po II wojnie światowej do młyna podłączony został gaz ziemny, a od 1960 r. urządzenia napędzane były prądem elektrycznym. Po upaństwowieniu młyn należał najpierw do Gminnej Rady Narodowej, a następnie do Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" w Tarnowcu.
Po II wojnie światowej przystąpiono do gazyfikacji i elektryfikacji wsi. W 1952 r. prowadzone były prace przy gazyfikacji, a pięć lat później nastąpiła elektryfikacja wsi. Linię telefoniczną w Czeluśnicy zainstalowano w 1959 r.
W 1949 r. wybudowano remizę strażacką, a w 1968 r. zakupiono sprzęt dla OSP.
W latach 1964-68 mieszkańcy Czeluśnicy wraz z mieszkańcami Gąsówki rozbudowali szkołę w Czeluśnicy.
O miejscowości w "Opisie powiatu Jasielskiego" ks. Sarny, czytamy:
Czeluśnica o 5 klm. oddalona od Jasła, graniczy na wschód z Tarnowcem i Umieszczem, na zachód z Wolicą i Walowicami, na północ z Gliniczkiem a na południe z Gąsówką, z która się styka (...)
Czeluśnica wspomniana jest pod r. 1456 w dokumencie! którym Kazimierz Jagiellończyk potwierdza wszystkie przywileje klasztorowi tynieckiemu, przez swych poprzedników. Była więc Czeluśnica własnością opactwa tynieckiego (...)
Skarb państwa austryackiego sprzedaje w r. 1798 dobra Czeluśnicę dolną, Gąsówkę, część wsi Warzyce i Bierówkę Aleksandrowi Gorayskiemu. Po nim, na mocy dekretu c.k. sądu szlacheckiego tarnowskiego, z dnia 1. sierpnia 1805 r. odziedziczają te dobra małoletni Józef Kazimierz, Ludwik Franciszek i Jan Władysław Gorayscy. Na mocy aktu działu dóbr z 1. grudnia 1816 roku, staje się właścicielem dóbr Czeluśnicy, Gąsówki i Umieszcza Władysław Gorayski, po nim zaś odziedzicza Czeluśnicę Kazimierz Gorayski, który tę wieś parceluje.
