Liczba ludności: 1283
Powierzchnia: 595 ha
Sołtys: Aleksandra Ginalska
Rada Sołecka: Koerner Henryk, Lawera Stanisław, Lawera Tomasz, Pabian Danuta, Piotrowski Stanisław
Historia: Tarnowiec (i Tarnowiczek) — (Tarnowez — 1255, Tarnovecz — 1346–58, Tharnowiecz — 1470–80, 1581, 1629). Duża wieś licząca prawie 1300 mieszkańców. Leży ok. 10 km na wschód od Jasła, przy linii kolejowej Jasło — Krosno. Nazwa wsi pochodzi od krzewu „tarnina”. Widocznie miejscowość założono w miejscu powszechnego występowania tej rośliny.
Niewiele można powiedzieć o dziejach Tarnowca przed rokiem 1346. W niepewnym źródle wzmiankowany jest po raz pierwszy pod rokiem 1255. Wiadomo jedynie tyle, że wieś założono na tzw. surowym korzeniu na podstawie prawa niemieckiego. O te przywileje wystarał się jakiś ród rycerski, gdyż przez całe dzieje wieś należała do włości rycerskich (szlacheckich). Świadczyć o tym mogą ślady drewnianego zameczku nad brzegami Jasiołki. Na miejscu istniejący jeszcze w XIV wieku Gródka wznoszono późniejsze, kolejne dworki rycerskie i szlacheckie. W latach 1328 — 1333 wieś należała do Pełki, który w latach 1340–1350 był kasztelanem sądeckim, a w 1355 chorążym krakowskim i wieloletnim przyjacielem króla Kazimierza Wielkiego. W spisie Świętopietrza tarnowiecki kościół pojawia się po raz pierwszy właśnie w roku 1346. Wcześniej wieś (jeżeli istniała) należała do parafii w Jaśle lub w Zręcinie. Nie jest pewne jakie nosił wezwanie pierwszy tarnowiecki kościół, najprawdopodobniej — św. Walentego.
W roku 1339 Pełka zapisuje m.in. Tarnowiec swojej córce Cudce. Była ona żoną Niemierzy z Gołczy i jednocześnie konkubiną... króla Kazimierza Wielkiego. Z tego związku urodziło się trzech nieślubnych królewskich synów: Niemierza, Pełka i Jan. Wszystkie te imiona spotykamy w dokumentach dotyczących Tarnowca: Niemierzę w 1415 (wiadomo, że był synem Pełki); Pełkę w 1420, oraz Jana Kruszynę Galowskiego w roku 1443, którzy z kolei byli synem któregoś z pozostałych dwóch braci. Wszyscy oni pieczętowali się herbem Mądrostki (o tym fakcie, jak i o drewnianym kościele parafialnym wspomina Długosz w Liber Beneficiorum z 1470-80 roku).
Na miejscu pozostały dwie linie Galowskich (takie przyjęli nazwisko od miejscowości Galów k. Buska-Zdrój): Piotra i Marcina. Znany z dokumentów (1497—1511) Piotr ożenił się z przedstawicielką stosunkowo możnego rodu Gołuchowskich i opuścił Tarnowiec. Linia Marcina była liczna i jednocześnie bardzo biedna. Na przełomie XV i XVI wieku występuje ona w Tarnowcu, Tarnowieczku, Potakówce, Brzezowej, Szebni i Wrocance. W 1508 roku występuje Wojciech Szebieński (herbu Mądrostki) z Szebni, syn Piotra.
Na początku do 1536 roku, większość rozdrobnionych dóbr w: Tarnowcu, Tarnowieczku, Brzezówce, Potakówce i Szebni, sukcesywnie wykupił za długi od bankrutujących rodzin pieczętujących się herbem Mądrostki, Baltazar Dąbrowski z Siepietnicy (herb nieznany).
Wspomniany Baltazar Dąbrowski żonaty z Barbarą z Odonowskich Herburt (jej pierwszym mężem był Piotr Herburt), nie posiadał synów, tylko trzy córki: Annę, Beatę i Zofię. Anna wyszła za Jana Herburta herbu Herburt; Beata za Hieronima Dembińskiego herbu Odrowąż, a po jego rychłej śmierci, za Jana Rupniowskiego herbu Szreniawa; natomiast Zofia, za Marka Stadnickiego herbu Szreniawa. W roku 1547 doszło do podziału majątku ojca. Większość Tarnowca, Brzezówki, Potakówki i Szebnie otrzymał Jan Herburt mąż Anny. Pozostała część pozostała przy wdowie Barbarze Dąbrowskiej. W 1567 roku, po jej śmierci jakieś części po matce przypadła Beacie i Zofii. Herburtowie i Stadniccy zaprowadzili w Tarnowcu i okolicy — kalwinizm, m.in. kościół tarnowiecki ok. 1570 roku przemianowali na zbór.
Herbutowie i w mniejszym stopniu Stadniccy sprowadzali i gościli w swoich siedzibach znanych kalwinów nie tylko w Polsce, a nawet w Europie. Na efekty długo nie trzeba było czekać, popadli w ogromnie zadłużenie.
Sukcesywnie ich dobra począwszy od roku 1575 wykupywał chorąży halicki — Paweł Skotnicki herbu Bogoryia. Przez wiele lat spłacał szeregi wierzycieli trzymających w zastawie cząstki dawnych majątków Stadnickich i Herbutów. Spory z niektórymi z nich przybrały formę starć zbrojnych, zwłaszcza z dzierżawcami dóbr klasztoru benedyktyńskiego, m.in. z Wojciechem Bieńkowskim. Starcia te trwały od 1589 do 1593 roku.
Rejestr poborowy z roku 1581 wymienia jako właściciela Tarnowca wymienia właśnie Pawła Skotnickiego. We wsi było 6 łanów kmiecych, 2 zagrodników bez roli, 1 komornik z bydłem, 3 komorników bez bydła, 1 rzemieślnik oraz karczma na ¼ łana. W tym czasie w TARNOWIECZKU było 2 łany kmiece i jakieś gospodarstwo na czynszu (szlachcic zagrodowy?). Właścicielem był niejaki Salowski, właściciel sąsiedniej Wroczanki.
W tym czasie dwóch Galowskich: Jakuba i Stanisława wykupił z długów w roku 1591 niejaki Żurawski i umożliwił powrót do ich kuzynów w Galowie, a ci w zamian zrzekli się wszystkich praw do Brzezowej. Natomiast ostatni z pozostałych na miejscu Galowskich — Marcin, sprzedaje w roku 1592 prawa kolatorskie do kościoła w Tarnowcu, a także pozostałe mu jeszcze swoje i rodzinne cząstki w Tarnowieczku, Potakówce i Wrocance, wspomnianemu wyżej Pawłowi Skotnickiemu herbu Bogoria i osiada w niewielkim majątku w Chlebnej. W połowie XVII wieku wszelki ślad po Galowskich ginie.
Rejestr poborowy woj. krakowskiego z 1629 roku podaje, że właścicielem nadal jest Paweł Skotnicki, a we wsi było 6 ¼ łana kmiecego, 3 zagrodników bez pełnej roli, 1 komornik z bydłem, 1 rzemieślnik oraz młyn z kołem dorocznym i zapewne folwark. Rejestr z 1680 mylnie podaje, ze właścicielami wsi Tarnowiec był jakiś Stadnicki. W tym czasie we wsi było 6 ¼ łana kmiecego, 3 zagrody bez ról, 1 komornik z bydłem, 3 komorników bez bydła, 1 rzemieślnik oraz młyn z kołem dorocznym.
W TARNOWIECZKU były 3 łany kmiece oraz 1 zagrodnik na czynszu (?).
Tarnowiec i okoliczne włości pozostawały w rękach Skotnickich do roku 1660, kiedy to ostatni dziedzic tych dóbr, arcyprezbiter i kanonik krakowski, ks. Paweł Skotnicki sprzedał swoją część Andrzejowi Kuropatnickiemu z Kuropatnik k. Brzeżan herbu Nieczuja, który i tak objął część dóbr, gdyż ożenił się z wnuczką Anny Skotnickiej, Marcybellą Łaszczówną z Nieledwi, a prawnuczki Pawła. Rejestr z 1680 mylnie podaje, ze właścicielami wsi był jakiś Stadnicki.
Syn Andrzeja, Jan posiadał już cały Tarnowiec, Brzezówkę i Sądkową. Synem Jana był słynny Ewaryst Andrzej Kuropatnicki (zm. w 1788 roku), który w swoich włościach w Tarnowcu stworzył bazę dla oddziałów konfederatów barskich (1768–1772). Był senatorem Rzeczpospolitej, kasztelanem bieckim, buskim i bełzkim. Planuje w roku 1772 powstanie przeciw wkraczającym wojskom austriackim. Pisze szereg listów do króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, w których kreślił plany odbicia zaboru austriackiego. Zgorzkniały, przyjmuje ostatecznie tytuł hrabiego austriackiego, a niedługo potem umiera.
