Ustawa o samorządzie terytorialnym z 8 marca 1990 roku zezwala jednostkom samorządu lokalnego na posiadanie swoich symboli. W praktyce okazało się, iż ustawodawca rozumiał pod tym pojęciem herb, logo lub jednostkowy sztandar. Dopiero ustawa o samorządzie powiatowym: artykuł 12 ustęp 10 z dnia 5 czerwca 1998 roku o samorządzie powiatowym (Dz. U. Nr 91, poz. 578 z późn. zm.) i artykuł 3 ust. ustawy z dnia 21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach (Dz. U. Nr 31, poz. 130 późn. zm.) zezwala powiatom (i innym jednostkom samorządu lokalnego) na posiadanie pełnego kompletu symboli, tj.: herbu, flagi, baneru, chorągwi, sztandaru pieczęci.
Po co gminie, miastu lub powiatowi herb? Otóż herb, jako oznaka lokalnej wspólnoty samorządowej, może być umieszczony na fladze gminnej, sztandarze gminy, pieczęciach gminy, na odznakach (łańcuchach, laskach, medalach itp.) władz powiatowych, miejskich i gminnych (wojewody, prezydenta miasta, starosty, burmistrza, wójta, wice-starosty, wice-burmistrza, wice-wójta oraz przewodniczącego rady, jego zastępców i członków rady), na budynkach będących siedzibami władz powiatu, miasta, gminy (rady), w salach posiedzeń tych władz, na budynkach stanowiących własność samorządową, tablicach pamiątkowych fundowanych przez władze samorządowe, pismach, wizytówkach i okolicznościowych drukach władz np. gminy, a jeśli rada samorządu wyrazi zgodę także i niższych urzędników zarządu powiatu, miasta lub gminy oraz na ozdobnych słupach granicznych jednostki samorządowej (tzw. „witaczach”) i okolicznościowych transparentach. Wyjątkowo, na przedmiotach, wydawnictwach oraz środkach transportu i masowego przekazu (prasie, telewizji) osób podmiotów nie urzędowych, ale wyłącznie czasowo i na mocy specjalnej zgody (uchwały) rady samorządu. Korzystający z herbu mogą wnosić z tego tytułu opłaty.
Flaga i chorągiew (weksylia) to znaki bojowo-rozpoznawcze lub rozpoznawcze wykonane z tkaniny i barwione wedle podobnych zasad, które obowiązują w heraldyce. Mogą być na stałe lub czasowo przymocowane do drzewca lub zawieszone swobodnie (na lince) na maszcie. Pozostałe rodzaje weksyliów to: proporce, proporczyki, bandery, bannery i sztandary. Najczęściej spotykane w Polsce proporcje płata flagi (stosunek wysokości do długości) to: 5 do 8. Chorągiew jest najstarszym polskim weksylium, znana już na początku XII wieku, prawie zawsze z wyhaftowanym, naszytym lub namalowanym herbem lub godłem herbowym i barwami występującymi w samym herbie, którego godło chorągiew przedstawia, przytwierdzona na stałe do drzewca. Chorągiew występuje najwyżej w kilku egzemplarzach.
Gdzie: dwie gałązki tarniny w barwach naturalnych, które są odwołaniem do nazwy wsi — Tarnowiec. Nazwa wsi pochodzi od starosłowiańskiego słowa: „tarn” = „tarń”, którym nazywano pospolity krzew, znany obecnie pod nazwą „tarnina”. Widocznie miejscowość założono w miejscu powszechnego występowania tej rośliny. Nie sposób ustalić kiedy powstała osada o nazwie Tarnowiec. W źródłach wzmiankowana jest bardzo późno bo w roku 1255 („Tarnowez”), lecz nie ma pewności czy chodzi o Tarnowiec nad Jasełką, czy Tarnowiec obok dzisiejszego Tarnowa. Pewna jest za to data 1346 („Tarnowecz”), kiedy to wzmiankowano zarówno wieś, jak i kościół tarnowiecki.
W latach 1328 — 1333 tereny na których leży wieś Tarnowiec i kilka innych osiedli oraz gródek rycerski nad Jasionką należały do Pełki, który w latach 1340–1350 był kasztelanem sądeckim, a w 1355 chorążym krakowskim i wieloletnim przyjacielem króla Kazimierza Wielkiego.
W roku 1339 Pełka zapisuje dobra nad Jasionką (być może Tarnowiec) swojej córce Cudce. Była ona żoną Niemierzy z Gołczy i jednocześnie konkubiną... króla Kazimierza Wielkiego. Z tego związku urodziło się trzech nieślubnych królewskich synów: Niemierza, Pełka i Jan. Używali oni herbu Mądrostki (po matce i dziadku). Dali oni początek dwóm rodowym liniom szlacheckim: Kruszynów i Galowskich. Pierwsza z nich obecna była na ziemi tarnowieckiej co najmniej do końca XV wieku, a druga (jako zubożała szlachta) do 1 poł. XVII wieku.
Barwa czerwona pola tarczy herbowej, nawiązuje do barwy pola herbów: Mądrostki, Bogoria i Nieczuja (głównych rodów rycerskich (szlacheckich) występujących na ziemi tarnowieckiej od XII do końca XVIII wieku), jak i królewskiej własności od XIII do XVIII wieku na terenie obecnej gminy Tarnowiec (wioski: Glinik Polski i Glinik Niemiecki ob. Nowy Glinik).
